We hebben de laatste paar jaar veel artiesten gezien die het geluid van voorbije tijden tot leven proberen te wekken. Pokey LaFarge is daar het meest succesvol in, maar ook mannen als CW Stoneking en JD McPherson brengen het er goed van af. Maar ook Rob Heron & The Tea Pad Orchestra voeren de luisteraar met oudere muziek op een unieke en succesvolle manier al jaren mee naar de 21e eeuw en dat in hun bekende mengeling van swing, rockabilly, blues en countrymuziek. Deze Engelse formatie is een zeskoppige swingmachine die je als het ware mee terugneemt naar de tijd van de koffergrammofoon en 78-toerenplaat. North Eastern Swing, zoals ze het zelf zeggen of hoe je hun genre ook noemt, het maakt Heron & co. niet uit, zolang je maar weet dat ze er honderd procent voor gaan. Naast de frontman Rob Heron (zang, gitaar) bestaat deze zeskoppige band uit Ben Fitzgerald (gitaar), Tom Cronin (mandoline, harmonica), Colin Nicholson (accordeon), Ted Harbot (staande bas) en Paul Archibald (drums). De band is zo’n zeven jaar geleden opgericht door vier studievrienden, die folk en traditionele muziek studeerden aan de Universiteit van Newcastle. En sinds toen is dit gezelschap één van de hardstwerkende bands uit het Verenigd Koninkrijk. Door het vele touren verzamelde de band een ruime schare fans in hun thuisland maar ook ver daarbuiten.

De band debuteerde in 2012 met "Money Isn't Everything". Daarna volgden "Talk About The Weather" (2014), "Something Blue" (2016) en recent, hun vierde studio album "Soul Of My City". Door de rockabilly touch die we kregen op het voorgaand album verschilt dit nieuwe album niet zo zeer van "Something Blue". Op dit nieuwe album verfijnen ze gewoon hun melodie van swing, rockabilly, blues en country, tot een geluid dat echt uniek, geestig, hip en met succes deze oudere muziekstijlen laat herleven. De twaalf nummers zijn (op één na) alle originele Bob Heron nummers en hebben betrekking op thema's die net zo eclectisch zijn als hun stijl. En dat hoor je in hun scherpe arrangementen, slimme muzikale trucs en grote saamhorigheid, ook al is het constante thema in hun muziek er een van losbandigheid, travestie, reizen door de tijd, huidskleur en natuurlijk liefdesverdriet.

Al gaat de eclectische muziek van deze band terug naar de jaren ’20, klinkt het toch origineel en vooral actueel. Zo zijn het titelnummer en de albumhoes een antwoord op de over-gentrificatie van creatieve gebieden, zoals Newcastle's Ouseburn Valley (een gebied van Newcastle dat bekend staat om zijn steun aan de kunst), waar artiesten een unieke omgeving creëren om later ontwikkelaars erin te laten springen en het te vernietigen. Zanger Rob Heron ziet er niet alleen uit als een dandy cowboy, hij klinkt ook zo. Niet verwonderlijk, hij is namelijk country fan in hart en nieren. Het album begint met "Let’s Go Back In Time, Man", een heerlijk rockabilly getint nummer waarin Heron zingt "That 21st century music, man, is watered down" en dat hij het zo heerlijk vindt om af en toe ook eens te jodelen. Tegen het einde van de plaat in "Lonely Boy in the Dole Queue", laat hij inderdaad horen dat hij kan jodelen. Daarentegen zou een nummer als "There’s a Hole (Where my Pocket used to Be)" even comfortabel zitten in de jaren '50. En zoals op de voorganger is er hier ook een gezonde dosis hartzeer en drinken. "Holy Moly (I'm in Love Again)" en "Drinking & Carrying On" zijn tekstueel sterk en een terugkeer naar een meer onschuldige leeftijd. Beide zijn strak afgeleverd in rockabilly-stijl door de achtergrondzang, harmonica en accordeon van het Tea Pad Orchestra. Het album eindigt met "Double Meaning, Double Entendre", een heerlijke en speelse kijk op de blues. Met al deze verschillende stijlen kunnen we geconfronteerd worden met een album dat niet weet wat het probeert te zijn. Dat is hier niet het geval. Rob Heron & co leven en ademen deze vintage Americana-stijlen en willen dat je ermee wordt ondergedompeld. Klasse!